4. O nic nie pytasz.

Ciche tykanie zegara naściennego, przerywane było jedynie szelestem kartek jakie nauczyciel przerzucał w dłoniach. Cała klasa milczała. Mało kto nawet szeptał coś między sobą po cichu.

Czarnowłosy siedział skupiony, notując coś na arkuszu papieru wypełnionym różnego rodzaju zadaniami. Dotarł właśnie do ostatniego i lekko podgryzając koniec ołówka, zastanawiał się co jeszcze mógłby dopisać. Na końcu prawie każdego testu zawsze było to ostatnie zadanie, gdzie trzeba było zmierzyć się z jakimś dziwnym poleceniem i okropnym limitem słownym. Nigdy tego nie lubił, choć tak naprawdę nie sprawiało mu to żadnego problemu.

Jego humor także nie był najlepszy. Choć tak bardzo się starał udać, że nie ma pojęcia o czym mówi nauczyciel, kazano mu napisać owy test, od którego zależała ocena semestralna. Wychowawca jego klasy i zarazem nauczyciel języka angielskiego, którego bliżej poznał na dodatkowych zajęciach dzień wcześniej, stwierdził, że musi poznać umiejętności swojego nowego ucznia. Bill po cichu sam przyznał mu rację, w końcu nikt nie będzie obchodził się z nim jak z ‘nowym’ do końca roku.

Przeczytał więc jeszcze raz całość, poprawił błędy jakie udało mu się wychwycić i podniósł się ze swojego miejsca z testem w dłoni.

Pan Statt właśnie zaczął oddawać prace innym uczniom, najwyraźniej zamierzając już poświęcić resztę godziny lekcyjnej na wytykanie większości tego jak bardzo się nie uczą i chwalenie zaledwie garstki osób, którym test dobrze poszedł. Czarnowłosy uśmiechnął się do Spencer, która była właśnie w gronie tych kilku osób i podchodząc do biurka nauczyciela, położył na nim swój test.

- Widzę, Kaulitz, że znów koniecznie chcesz i mnie, i sobie uprzykrzyć życie szkołą letnią. Naprawdę nie masz co robić w wakacje, aż tak bardzo chcesz chodzić na zajęcia? – pan Statt zwrócił się do Dredziarza, który jednak swoją postawą wydawał się pozostawać zupełnie niewzruszony jego słowami – Jeśli nie weźmiesz się do roboty, możesz być pewien, że już żaden trener ci nie pomoże, a ja osobiście zadbam o to abyś dodatkowo wyleciał z drużyny. – dodał, na co spojrzenie Dredziarza przybrało już nieco inny wyraz.

Bill usiadł na swoim miejscu obok Spencer, która uważnie obserwowała wymianę zdań Toma Kaulitza z nauczycielem. Lub raczej tego, jak nauczyciel do niego mówił, a ten słuchał go bez słowa.

- Dobrze wiesz w jakiej jesteś sytuacji. Szkoła to nie tylko drużyna i znajomi, a nikt nie będzie się tu obchodził z tobą inaczej niż z innymi. – zagroził – To samo tyczy się cudownych przyjaciół ale wydaje mi się, że już kiedyś przeprowadzaliśmy taką rozmowę. Żaden z was w tym roku już się nie wykpi. – przesunął poważnym spojrzeniem po grupce chłopaków siedzących wokół Kaulitza.

Bill nie był do końca pewien czy to ton jego głosu, czy może to co przekazywał chłopakom ale brzmiało to bardzo poważnie i w czasie tego wykładu nikt nie śmiał się odezwać nawet słowem. Czarnowłosy już zdążył zauważyć, że to pan Statt ma wśród wszystkich nauczycieli chyba największy posłuch w tej szkole. Miał nieodparte wrażenie jakby każdy się go trochę bał, a tylko ci z dobrymi ocenami przychodzili na luzie na zajęcia. On sam jednak go lubił, wydawał się mu bardzo sympatyczną osobą nawet mimo tego jak karcił na forum całej klasy Toma i jego przyjaciół.

- Do waszych rodziców zostanie wysłany kolejny list ponieważ oblaliście angielski. – głos nauczyciela znów przerwał chwilę ciszy – Przez najbliższe trzy miesiące każdy z was musi zaliczyć co najmniej cztery przedmioty, inaczej w najgorszym przypadku zostaniecie usunięci ze szkoły. – kontynuował nauczyciel, nie robiąc sobie zupełnie nic z tego, że cała klasa tego słuchała. Kiedy jednak zwrócił się do kogoś innego, również rozpoczynając wykład na temat jego nieuctwa, Bill nachylił się lekko do Spencer.

- Nie powinien wziąć ich raczej na rozmowę po zajęciach? – zapytał szeptem, nieco zdziwiony tym, że nauczyciel tak bez ogródek informował uczniów o stanie ich ocen przy wszystkich.

- Normalnie tak robi, ale jeśli chodzi akurat o nich to Statt traktuje to jako jakąś dziwną formę kary. – zerknęła na niego – Wiesz, myśli, że opieprzając ich przy wszystkich będzie im wstyd, a tak naprawdę każdy ma to daleko. Sytuacja Kaulitza i jego kolegów nie jest dla nikogo tajemnicą. Zupełnie nic nie robią, nie mam pojęcia dlatego ich tu jeszcze trzymają w ogóle. – pokręciła głową z dezaprobatą – Chyba tylko dlatego, że nasza szkoła w zawodach sportowych zdobywa puchar za pucharem. Nawet trzecioklasiści nie są tak dobrzy, tylko dwóch jest w drużynie koszykówki, reszta to banda Toma i Maxa. – wskazała skinieniem głowy w stronę chłopaka, który właśnie dostawał reprymendę od nauczyciela. Bill jednak już bardzo dobrze znał owego bruneta – Nieliczni ze sportowców mają choć względne oceny. – Spencer dodała cicho.

Czarnowłosy spojrzał w ich stronę. Zawiesił swój wzrok na chłopaku w dredach, nie myśląc zupełnie o niczym. Jednym uchem słyszał, że Spencer mówi jeszcze o czymś ale jak zawsze wyłączył się gdy przestała mówić coś, co go interesowało bo odpowiedź na swoje pytanie uzyskał już dawno temu.

Nagle dzwonek dobiegający zza drzwi klasy sprowadził go z powrotem na ziemię. Gdy wszyscy zaczęli podnosić się ze swoich miejsc, a w klasie zrobił się niemały harmider, on sam również wstał i złapał swoją torbę, pakując do niej zeszyt, który i tak nie przydał mu się na lekcji.

- Godzina spokoju. – powiedział uśmiechając się do koleżanki na samą myśl o spędzeniu czasu na pustych trybunach podczas zajęć sportowych.

- Nie dla mnie, idę zająć się porządkami w pracowni chemicznej. Wiesz, na dodatkowe punkty. – odparła, wychodząc wraz z Billem na korytarz – Będzie kilka osób, dołączysz? - uśmiechnęła się do niego zachęcająco, jednak Bill jedynie nieco się skrzywił. Nie widział siebie tam w ogóle.

- Raczej spasuje, może innym razem. – posłał jej przepraszający uśmiech, na co ona tylko pomachała mu i zakręciła w drugą stronę, znikając gdzieś w innym korytarzu.

Bill tymczasem udał się w stronę sali gimnastycznej i bocznego wejścia na trybuny. Wcale nie miał zamiaru brać udziału w zajęciach, a z racji tego, że były nieobowiązkowe, tym bardziej mu się do tego nie spieszyło. Wciąż jeszcze w głowie miał kilka nieprzyjemnych wspomnień z poprzedniej szkoły. Nigdy nie czuł się zbyt wysportowany, ani nie wyglądał dobrze pokryty fioletowymi sińcami. Fiolet to zdecydowanie nie był jego kolor. Nienawidził tych zajęć i zawsze zwalniał się jak tylko mógł, wymyślając coraz to lepsze wymówki i wykręcając się na każdy możliwy sposób. Teraz był prawie w niebie, trafiając do pierwszej takiej szkoły w jego karierze, która nie zmuszała swoich uczniów do nadmiernego wysiłku fizycznego.

Usiadł na samej górze i rozejrzał się. Gdzieś z boku siedziała grupka kujonów, którzy w oczekiwaniu na lekcje dyskutowali zaciekle nad jakimiś książkami, z drugiej strony jakiś nieznany mu chłopak ze słuchawkami w uszach, którego jedynym zajęciem na tę chwilę było bawienie się telefonem. Czarnowłosy poczuł, że tak naprawdę nie zna tam nikogo prócz Spencer i jakby na to nie spojrzeć było to trochę smutne. Nawet nie wiedział kto go wyzywa.

Wyjął z torby swój ukochany, nadszarpnięty zębem czasu notes. Zza sprężynki utrzymującej kartki razem wysunął ołówek i otworzył notes na stronie, gdzie ostatnio zaczął coś szkicować. Nigdy nie spędzał godzin nad swoimi pracami. Coś, co dla innych bywało wręcz zachwycające, dla niego było tylko kolejnymi dwudziestoma minutami z jego życia. Rzadko kiedy przysiadał nad tym w domu. Nigdy nie uważał rysowania za jakąś pasję, nawet za hobby. Rysował dla zabicia czasu, którego w takich momentach jak ten miał aż zanadto. Mimo tego, że wciąż miał przed sobą jeszcze dwie lekcje, nie zabierał się za żadne powtarzanie materiału ponieważ prawie w ogóle nie posiadał notatek. W dodatku, jedną z pozostałych lekcji była godzina z wychowawcą, którą także zamierzał spędzić z ołówkiem w dłoni.

Podniósł na moment wzrok znad kartki. Na dole już rozgrzewali się chłopcy, gdzieś obok nich na ławce siedziało kilka dziewczyn, które już nieco mniej aktywnie przygotowywały się do zajęć, rozgrzewając się rozmową. To było tak oczywiste, że pozostawały w możliwie jak najbliższej odległości od chłopaków. Przesłodzone uśmiechy i nadmiernie urocze wyrazy na ich twarzach gdy tylko kilku reprezentantów płci przeciwnej podeszło do nich, aż przyprawiło Billa o mdłości. Nigdy nie mógł zrozumieć tego, jak w tak ostentacyjny sposób można okazywać komuś swoje zainteresowanie jego osobą. Patrząc jak niektórzy droczą się ze sobą, nie mogąc opędzić od wzajemnego dotyku, zrozumiał, że tych dziewczyn wcale nie trzeba zdobywać. Wystarczy kilka konkretnych detali wyglądu, bez których żadna z nich się nie obędzie bo przecież chwaląc się swoim chłopakiem, nikogo nie interesuje kim jest i jaki ma charakter. Zresztą, jeśli chodziło akurat o tych chłopaków, raczej w kwestii osobowości nie byłoby się czym chwalić. Odwrócił wzrok, widząc jak długowłosa blond piękność wiesza się na szyi Dredziarza i przez moment poczuł, jakby nawet odrobinę zatęsknił za jednym z milszych aspektów swojego poprzedniego życia sprzed przeprowadzki. Wiedział, że już nigdy z pewnością nie spotka dziewczyny, którą poznał pół roku wcześniej, a która była jedyną jaka naprawdę mu się podobała. Widząc te nadęte, zadzierające nosa puste lale wokół siebie, zdawał sobie tylko sprawę jak bardzo męskie gusta mogą się różnić, a jeśli nie chciał spędzać samotnie każdego wieczoru, mógł jedynie narysować sobie swoja drugą połówkę. Zadał sobie jednak pytanie, czy naprawdę właśnie tego brakowało mu w życiu?

Jego myśli odbiegły daleko od tego co otaczało go w tym momencie, choć wcale nie skupiały się na niczym ważnym. Znów spojrzał na kartkę, delikatnie przesuwając nieco stępionym ołówkiem po konturach oczu. Mocno zaznaczoną głębie ciemnych tęczówek, oprawił delikatną falą długich rzęs nadających im niebywałego uroku. Jego dłoń zręcznie nanosiła drobniutkie kreseczki, a całość coraz bardziej przypominała efekt jaki chciał osiągnąć. Nie był to może nazbyt precyzyjny portret, jednak to właśnie ta para oczu była jego centrum, czymś co najbardziej przykuwało uwagę. Zwykły szkic przeradzał się powoli w czyjąś twarz i po raz pierwszy była to twarz osoby, którą Bill znał. Gęste brwi nad ciemnymi oczyma, lekko uwydatnione kości policzkowe, prosty nos i malutki pieprzyk na prawym policzku. Zsunął ołówek w dół, uwydatniając linię ust, które niesamowicie wiarygodnie oddawały oryginał. Lekko uśmiechały się z kartki, tak jak kiedyś w tłumie przed drzwiami szkoły w jego pierwszy dzień. W dolnej wardze połyskiwał srebrny kolczyk. Czarnowłosy delikatnie pocieniował opuszką palca pełne wargi, zaraz po tym odsuwając dłoń na moment. Dopiero w tym momencie, spoglądając w oczy, które patrzyły wprost na niego z kartki notatnika, zorientował się, że twarz jaką naszkicował należała do chłopaka, który teraz wrzeszczał na boisku na swojego kolegę. Bill popatrzył na Toma, jeszcze raz na kartkę i znów na niego. W tym momencie Dredziarz był jednak bardzo zajęty manewrami z piłką pod samym koszem. Bill jeszcze raz spojrzał na rysunek, który wcale tak źle mu nie wyszedł. Mógł nawet śmiało powiedzieć, że był całkiem dobry, chyba jeden z lepszych jakie wyszły spod jego ręki do tej pory. Nie chciał jednak wcale rysować Kaulitza, którego nawet nie lubił. Nie chciał rysować nikogo, tak jak zawsze. Musiał się po prostu zamyślić na moment, a nie skupiając uwagi na rysunku, pierwsza lepsza twarz jaka pojawiła się w jego głowie została przy pomocy dłoni naniesiona na papier. Tylko dlaczego to jego twarz była tą pierwszą lepszą? Uśmiechnął się do siebie. Rysunek to rysunek, a on zawsze zachowywał wszystkie swoje prace. W dodatku nie było żadnego powodu aby wyrzucać akurat tą, która jak już wcześniej doszedł do wniosku była bardzo dobra. Tomowi było nadzwyczaj dobrze w takim uśmiechu, w jakim spoglądał na niego z rysunku. Bardzo rzadko go pokazywał, choć bardzo często się śmiał. Nie trudną rzeczą było odróżnić prawdziwy uśmiech od rozbawienia po jakimś kolejnym nędznym żarcie kolegów. Bill miał wrażenie, że Dredziarz nie uśmiechał się wcale, do nikogo. Jednak on sam również taki był – bardziej zamknięty w sobie niż otwarty na ludzi wokół siebie i otoczenie w jakim żył. Widocznie zapamiętał bardzo dobrze ten raz czy dwa, gdy Dredziarz owym uśmiechem go obdarzył. Nie rozumiał jednak po co tak nieistotne rzeczy zaprzątają mu głowę.

_________________________________________________________________________

Wiem, że jest strasznie, monotonnie i w ogóle nudno ale już jesteśmy bardzo blisko!

Do zobaczenia w kolejnej części ;>